Kaedah pengukuran kegagalan keadaan secara amnya dibahagikan kepada pendekatan kuantitatif dan kualitatif.

Pendekatan kuantitatif

Pengukuran kuantitatif kegagalan keadaan bermakna penciptaan indeks dan kedudukan adalah sangat penting. Walau bagaimanapun, beberapa indeks lain secara amnya digunakan untuk menggambarkan kelemahan negara, selalunya menumpukan pada tahap pembangunan (cth. Freedom House Index (FHI), Indeks Pembangunan Manusia (HDI), atau Petunjuk Tadbir Urus Bank Dunia). Selain itu, penilaian serantau mungkin memberikan butiran konkrit tentang, antara lain, tahap demokrasi seperti Laporan Pembangunan Demokratik di Amerika Latin (Informe de desarrollo democrático de América Latina).[13] Walau bagaimanapun, Indeks Negara Rapuh telah mendapat perhatian yang agak besar sejak penerbitan pertamanya pada 2005. Disunting oleh majalah Foreign Policy, ranking itu meneliti 178 negara berdasarkan penyelidikan analitikal Alat Sistem Penilaian Konflik (CAST) oleh Funds for Peace.[14]

Jumlah skor FSI adalah daripada 120, dan pada 2015 terdapat, 178 negara dalam senarai. Pada mulanya, FSI hanya menduduki 75 negara pada 2005. FSI menggunakan dua kriteria yang membolehkan sesebuah negara layak untuk dimasukkan dalam senarai: pertama sekali, negara itu mestilah negara anggota Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, dan kedua, mesti ada saiz sampel yang ketara kandungan dan data yang tersedia untuk negara itu membolehkan analisis bermakna dibentik. Terdapat tiga kumpulan: sosial, ekonomi dan politik dengan keseluruhan 12 penunjuk.[15]

Penunjuk sosial:

• Tekanan demografi
• Pelarian atau pelarian dalaman
• Keluhan kumpulan
• Emigrasi rakyat dan intelektual

Penunjuk ekonomi:

• Pembangunan ekonomi tidak sekata
• Kemiskinan dan kemerosotan ekonomi

Penunjuk politik dan ketenteraan:

• Keabsahan negara
• Perkhidmatan awam
• Hak asasi manusia dan kedaulatan undang-undang
• Alat keselamatan
• Elit berpuak
• Campur tangan luar

Penunjuk setiap satu dikira untuk 10, menambah sehingga jumlah 120. Walau bagaimanapun, untuk menambah sehingga 120, markah penunjuk dibundarkan ke atas atau ke bawah kepada satu tempat perpuluhan terdekat.[16] Dalam indeks 2015, Sudan Selatan menduduki tempat pertama (paling teruk), Somalia nombor dua, dan Republik Afrika Tengah nombor tiga. Finland kini merupakan negara paling stabil dan mampan dalam senarai.[17]

Meskipun digunakan dalam banyak penyelidikan dan menjadikan pengelasan lebih pragmatik, ia sering menerima banyak kritikan atas beberapa sebab. Pertama, ia tidak termasuk Indeks Pembangunan Manusia untuk memperoleh markah akhir, tetapi sebaliknya memberi tumpuan kepada institusi untuk mengukur apa yang sering juga dianggap sebagai aspek manusia untuk pembangunan. Kedua, ia menyetarakan kerapuhan atau kelemahan negara dengan kekurangan pembangunan. Perbandingan ini mula-mula menganggap bahawa keterbelakangan (ekonomi) mewujudkan kelemahan, dan dengan itu, mengandaikan bahawa jika sesebuah negara itu "maju" maka ia adalah stabil atau mampan. Ketiga, ia mengukur kegagalan (atau kejayaan) negara tanpa memasukkan kemajuan di luar sfera 12 petunjuk, sekali gus mengecualikan langkah penting dalam pembangunan seperti penurunan kadar kematian kanak-kanak, dan peningkatan akses kepada sumber air bersih dan ubat-ubatan.

Pendekatan kualitatif

Pendekatan kualitatif merangkumi kerangka teori. Biasanya, jenis pengukuran ini menggunakan model peringkat untuk membenarkan pengkategorian keadaan. Dalam tiga hingga lima peringkat, penyelidik menunjukkan kegagalan keadaan sebagai satu proses. Penyelidik terkenal, antara lain, ialah Robert I. Rotberg dalam Inggeris-Amerika dan Ulrich Schneckener dalam bidang Jerman.

Model berperingkat Ulrich Schneckener (2006) mentakrifkan tiga elemen teras, monopoli keganasan, keabsahan dan kedaulatan undang-undang. Tipologi adalah berdasarkan logik keselamatan diutamakan dan dengan itu, menunjukkan perkaitan monopoli keganasan berbanding dua syarat yang lain, dan pada masa yang sama bertindak sebagai prasyarat untuk keadaan berfungsi. Empat jenis kenegaraan beliau ialah: (1) negara disatukan, (2) negara lemah, (3) menggagal, dan (4) negara runtuh/gagal. Jenis pertama ditujukan kepada keadaan berfungsi; semua fungsi teras negara berfungsi dalam jangka panjang. Di negara lemah, monopoli kekerasan masih utuh, tetapi dua kawasan lain menunjukkan defisit yang serius. Negara yang menggagal tidak mempunyai monopoli kekerasan, manakala kawasan lain sebahagiannya berfungsi sekurang-kurangnya. Akhir sekali, keadaan runtuh atau gagal dikuasai oleh struktur para yang dicirikan oleh aktor yang cuba mencipta susunan dalaman tertentu, tetapi keadaan tidak dapat memenuhi tiga elemen teras dengan secukupnya.[18]

Kedua-dua pendekatan penyelidikan menunjukkan beberapa ketaksekataan. Walaupun pendekatan kuantitatif tidak mempunyai ketelusan dalam penunjuk dan pengimbangan dalam proses penilaian negara, pendekatan kualitatif menunjukkan kepelbagaian fokus yang berbeza. Salah satu percanggahan utama ialah persoalan sama ada semua peringkat perlu dialami secara berterusan atau jika sesebuah negara boleh melangkaui satu fasa. Schneckener menekankan bahawa modelnya sebenarnya tidak boleh ditafsirkan sebagai model bertahap kerana, pada pendapatnya, sebuah negara tidak semestinya menjalani setiap peringkat. Model Robert I. Rotberg mendasari logik ordinal dan dengan itu, membayangkan bahawa proses kegagalan negara sebagai rantaian kronologi fasa.[19]